از سینما سخنی....

سینما یکی از مهمترین و جدی ترین علایق من است. متاسفانه امکانات چندانی برایم فراهم نیست تا به آسانی به فیلم های خوب سینمایی دسترسی پیدا کنم.اما تلاشم بر آنست که در همین حدی که هست بیش از آنکه فیلم خوب ببینم بتوانم خوب فیلم ببینم.از نظر من هر فیلمی که توانسته باشد ذهن مخاطب را به چالش کشاند و او را به اندیشه و سخن وادارد  فیلم مهم و گاه خوبی است.بنابراین لازم نیست که حتما حتما شاهکارهای سینمایی را دید و درباره اش حرف زد...هر اثری را می‌توان به لحاظ تاثیرگذاری بر ذهن مخاطب مورد نظر - عام یا خاص - نوع روایت داستان درهمان  فضای دراماتیکی که قرار دارد مورد بررسی قرار داد. به نظرم هر گاه که فیلم چنان اثری بر ذهن و روح بیننده خویش بگذارد که او با شخصیت یا شخصیت های اصلی داستان همذات پنداری کند با آنها همسو شود برایشان غمگین شود یا لبخند بزند و خلاصه پس از دیدن آن با خود بگوید که فیلم ارزش دیدن را داشت فیلم خوبی است.این مقدمات را گفتم تا بگویم که واقعا یک منتقد حرفه ای سینما نیستم و انتظارم از یک فیلم در حد انتظار یک بیننده حرفه ای نیست. به گمانم هر فیلمی که یکی از این دو ویژگی را داشته باشد می‌توان در شمار فیلم های شایسته و ستودنی به حساب آورد؛ یکی اینکه به هر زبان و شیوه ای که بلد است تصویری از انسان بما هو انسان ارائه دهد؛ انسان آنچنان که هست... انسانیت عریان او را با تمام کاستی ها و فزونی ها به منصه ظهور بیاورد و دیگر آنکه پیامش را بهترین وجه ممکن در لفافه بیان دارد.کارگردان باید بتواند ذهن مخاطب را به لایه های دیگر معنا ورای تصویر و صداها بکشاند.کارگردانی که در آخر فیلم مانیفستی صادر میکند و لب لباب حکایت را در یک یا دو جمله بیان می‌دارد مخاطب خود را تنبل بار می‌آورد و او را از نعمت تفکر بی بهره می‌کند. 

کلامم طولانی شد اما با این توضیحات ازین به بعد راجع به هر فیلمی که به نظرم شایسته آمد سخن خواهم گفت فارغ از آنکه منتقدان آن را شاهکار میدانند یا نه!!!به آن جایزه داده اند یا نه!!! ذهن بی پروای من در مورد هر اثری که به او را به چالش کشاند آزاد سخن خواهد گفت... 

یا حق....