چنین گفت بودا...
اندک شماری به کرانه دیگر رسند
دیگران در درازای ساحل می‌دوند
..................
گر چو طبلی آرام شکسته شوی
به نیروانا رسی
که تو را تشویش نیست
...................
فتح نفرت به دنبال آرد
شکست خورده به اندوه سر بر بالین نهد
آرام یافتگان فتح و شکست بنهادند و شادکام آرمیدند
...................
بر هر چه که هست چیره شدم
بر هر چه هست عالم شدم
لکه ای بر دامنم نیست
از هر چه هست دست شستم
فارغ از تشنگی ها
و خود را شناختم
مرا مراد کجاست؟؟؟
.....................
برهمن خوانم آن کس را که
کام ها بر او نماند
چون آب بر برگ گل نیلوفر
و دانه خردل بر نوک نیزه
برهمن خوانم آن کس را که
پایان دردهای خویش را در اینجا دانست
و بار بنهاد
و آزاد شد
برهمن خوانم آن کس را که
معرفتش ژرف گشت
و دانا و عالم به راه و بیراه شد
و به بالاترین غایت رسید
(راه حق دممه پده؛ ترجمه رضا علوی)
شعر سفر
همه شب با دلم کسی می‌گفت
«سخت آشفته ای ز دیدارش
صبحدم با ستارگان سپید
می‌رود می‌رود نگهدارش»
من به بوی تو رفته از دنیا
بی خبر از فریب فرداها
روی مژگان نازکم می‌ریخت
چشمهای تو چون غبار طلا
تنم از حس دستهای تو داغ
گیسویم در تنفس تو رها
می‌شکفتم ز عشق و می‌گفتم
« هر که دلداده شد به دلدارش
ننشیند به قصد آزارش
برود چشم من به دنبالش
برود عشق من نگهدارش»
آه اکنون تو رفته ای و غروب
سایه می‌گسترد به سینه راه
نرم نرمک خدای تیره غم
می‌نهد پا به معبد نگهم
می‌نویسد به روی هر دیوار
آیه هایی همه سیاه سیاه
«شادروان فروغ فرخزاد»