روزهای گنگ و ملال آوری است. چیزی را جایی جا گذاشته ام. اما نمی دانم چیست. هر چه فکر میکنم پیدایش نمیکنم. گوشه گوشه انبار ذهنم را زیر و رو کرده ام. آذوقه ها ته کشیده است و تنها ته مانده غبار جایش نشسته است. دیگر نمی توانم بنویسم. نمی توانم بخوانم فکر کنم و حتی با خودم حرف بزنم. سکوت لعنتی کشنده ایست و من مثل کولی ژنده پوشی در سرمای زمستان بر نیمکت چوبی کهنه ایستگاهی متروک و دورافتاده نشسته ام و منتظر اتوبوسی هستم که میدانم نخواهد آمد.
سلام چرا وقتی می دونی اتوبوسی نخواهد آمد هنوز منتظرش ایستادی؟ می دونی ؟ من جوابش و می دونم چون هنوز امید داری که ایستگاهی که توش ایستادی سر راه درستی هستش
سلام. شاید چون به نشستن عادت کردم.
ممنونم که اومدی دوست عزیز